اشعار

پخش سبک   

جانم به فدای تو و لطف و کـرم تو            مـرغ دل ما پَـر بـزنـد تـا حـرم تـو

ای گنبد خضرای تو عرش دل عالم            مـهـر تو بـود زینـت آب و گـل آدم

مولا رسولَ الله رسولَ الله رسولَ الله

**********************

ای از سوی حق بر همۀ خلق پیمبر            ای رحمت حق را تو به حق جلوه و مظهر

یک جلوه ز زیبـایی تو لالۀ صحرا            با دشمـن خود نیز نـمایی تو مـدارا

مولا رسولَ الله رسولَ الله رسولَ الله

**********************

ای مکتب تو راسخ و پاینده همیشه            از نـور تو اسـلام بود زنده همیـشه

از لطف تو سـرمـایۀ اِکـرام فـراهم            ای دین تو ناجی همۀ خلق دو عالم

مولا رسولَ الله رسولَ الله رسولَ الله

**********************

قـرآن خــدا بـارد از آفـاق لـسـانـت            لعنت به کسی که به شما کرده اهانت

ای آنکه بت از عرصۀ بتخانه شکستی            مظلوم ترین فرد تو هستی و تو هستی

مولا رسولَ الله رسولَ الله رسولَ الله

**********************

مظلـومی و مظلـومیـتت دارد ادامه            بنگر به دمشق و به فلسطین و منامه

بنگر ز جفا امّت تو خونجگر هستند            در دشت ستم خونجگر و در به در هستند

مولا رسولَ الله رسولَ الله رسولَ الله

**********************

کو حمزه که سیلی بزند مُقتدر و سَهل            در پیش همه بر رخ اصحاب ابوجهل

بنـمـا تو دعـایـی که دگر یـار بیـاید            بـر یـاری اســلام، عـلـمـدار بـیـایـد

پخش سبک   

مرغ دل، روی بام شادی میشینه            عاشقـا، دلاشون پَـر زده مـدیـنه

عـیدِ، آسمان و هم زمین مبارک            جشن، رحـمـة لّـلعـالمین مبارک

هستی، تو رسولِ امجـد، مولانا یا احـمد

خنده روی لب پیر و جوان            همۀ فرشته ها نغمه خوان

بــاران عــنــایـت الــهــی            می بـاره از ابرای آسـمان

یا نبی یا مصطفی یا احمد (۴)

 ******************* 

گـنـبد سبـز تو بُـرده این دلها را            نگـاهِت میخـره قـلب عاشقـا را

آقا، به خـدا مـا جـزوِ زائـراتـیـم            آقـا، به خـدا نـوکـر بچـه هـاتـیـم

ای تو، نور حیّ سـرمد، مولانـا یا احمد

بـرای مـا ای به فـدای تو            مهر تابانِ خوش عهدیِ تو

بهـتـرین عـیدیِ ماهِ ربـیع            خـبـر ظـهـور مـهـدیِ تـو

یا نبی یا مصطفی یا احمد (۴)

******************** 

دم به دم، دمِ زیبای قـلب عاشق            سـیـدی مــددی یـا امـامِ صــادق

شـادِ، دلِ مـا به یُـمـنِ مـقـدم تـو            چـشمام، مونسِ نـسیـمِ شـبـنم تو

هـستی، تو قـرآنِ نـاطـق، یا امامِ صادق

ای نگار ناب و بی قـرینه            آرزوی دل مــا هــمـیــنـه

یه روزی با مرگ آل سعود            روز مـیلادِت بیایم مدیـنه

گـل فـاطـمـه امـامِ صـادق (۴)

پخش سبک   

ای ثـنـای تـو بـر لـب یـزدان            مـظهـرالله و خـسروِ خـوبـان

ماه ربـیع و مـاه سـرور است            ذکر ملائک کوثر و نور است

یـا رســولَ الله یـا رســولَ الله (۲)

*********************

نــور مــجــسّــم آمــده دنــیــا            رســول اعــظـم آمــده دنــیــا

مکّـه ز نـورش گشته مصـفّـا            آمــده دنــیــا سـیّــد بــطــحــا

یـا رســولَ الله یـا رســولَ الله (۲)

*********************

ختم رسولان خواجـۀ لـولاک            سَـیـدُ الـعـالـم سَــرور افـلاک

خواهم که باشم ای بی قـریـنه            مـیـلادت را در شـهـرِ مدیـنه

گـنــبـد خـضـرا قــبـلـۀ دلـهـا            مهرت سرشته در آب و گِلها

******** امام صادق علیه السلام *********

ای گـلِ زهــرا امــامِ صـادق            آمــده دنــیــا قـــرآنِ نــاطــق

شهر مدینـه گـشتـه چـراغـان            از فـروغ این کـوکـب تـابـان

یـوسـف احـمـد امـامِ صــادق (۲)

*********************

ایـن ثـمـرۀ بـاغ رسـول است            فرزند حـیدر سبط بتول است

ایــن آیـــنـــۀ نــور ذات رب            بـاشد خـورشید سپهـر مذهب

یـوسـف احـمـد امـامِ صــادق (۲)

*********************

گـیرد ز گـلـشن روح خـزانی            شیعـه ز نـورش شَوَد جهـانی

پـسـر احـمـد آمـد خـوش آمـد            سـبـط محـمـد آمـد خـوش آمد

یـوسـف احـمـد امـامِ صــادق (۲)

سپاس آن خدا را که ما را توان داد            پی شکر نعـمت به انسان زبـان داد

سپاس آن خدا را که با قـدرت خود            به این شیء ناچیز نطق و بیان داد

سپاس آن خـدا را که بخـشیـد ما را            جمالی که در آن خودش را نشان داد

جمالی که وصفش علی است و عالی            جـمـالی که پـرتـو به هر آشیـان داد

به دست رحیمش به لطف کـریمش            ز حُسن قدیمش به هر خسته، جان داد

بـشـر با خـدا شـد ز بـتـهـا رهـا شد            نبی رهـنما شد، جهـان را تکان داد

از آن جـاهـلـیـت بـه این خـاتـمـیت            که تا مـهـدویـت به ما ارمـغـان داد

ز انسان کُـشی‌ها ز حیـوان وَشی‌ها            ز حَسرت کِشی‌ها بشر را امان داد

از آن بـردگـی‌هـا به این بـنـدگی‌هـا            خوشا زندگی‌ها که در هر زمان داد

به درگـاه ایـزد، سِـزد شکـر بی حـد

مـحــمّـد مـحــمّـد مـحــمّـد مـحــمّـد

چه خُلق عظیمی چه روح عـظامی            چه دست کـریمی چه وجـه کِـرامی

رســول رســالـت عــدیـل عــدالـت            وَ اَصل اصالت شَه خاص و عامی

تو سـلـطـان دیـنـی تو نـور یـقـیـنی            امــانـی، امـیـنــی رسـولـی امـامـی

ازل را سـرشـتـی، ابـد را بـهـشـتی            جنان را تو هِشتی جهان را سلامی

تویی روح کـعـبـه تـویی جان مکـه            تـو مـاه مـدیـنـه چه حُـسن خـتـامـی

چـــراغ هـــدایــت امــیــن ولایــت            کـثـیـر العـنـایـت رئـیـس الأنــامـی

تو طاها تو یاسین تو اعلی تو وَالتّین            تویی دین و آئـین تو دین را دوامی

جـمـیـل و جـمـالی جـلـیل و جلالی            دلـیـلِ کـمـالـی به رحـمـت تـمـامـی

چـه آب حـیـاتـی چـه آتُ الـزکـاتـی            اَقـیــمـوالصـلاتـی رسـول گـرامـی!

چه آب بقـایی از این چشمه سر زد

مـحــمّـد مـحــمّـد مـحــمّـد مـحــمّـد

تـو در جـان فـطـرت مثـال خـدایـی            تو در آل عـتـرت مَنـار و الـتُّـقـایی

تو موسی و عیسی تو یعقوب و یحیی            تو در اصل یک جـا هـمه انـبـیـایی

به زهـرا تو بـابـا به مـولا تو مـولا            تو دنیا تو عقبا تو شمس و ضحایی

حـسـن زیـنـت تـو حسین عـزت تو            تو هم مرتضایی و هم مـصطـفـایی

تـو آن راز داری که اعجـاز داری            ز بـس نـاز داری تو دلــدار مـایـی

پس از تاق کـسری شکـستـند بُـتـها            نـشـسـتـند از پـا مــلـوکِ خـطـایـی

ز دریــای ســاوه ز بَـحـر سَـمــاوه            چو پـرسـنـد گـویـنـد دریـا شُـمـایـی

به دشمن ستیزی چو از جا بخیزی            سپـاهـی بریـزی زمین، با صَـلایی

صـفـا را کـتـابـی جـفـا را عِـتـابـی            تو فصل الخطابی تو کهف الورایی

بـرائت ز خـصـمت نـسـازد مــردّد

مـحــمّـد مـحــمّـد مـحــمّـد مـحــمّـد

به درگـاه ایـزد سزد شکـر بـی حـد            ز پــرده در آمـــد دو نــور مــؤیّــد

دو دریـای رحـمت دو آقای خـلـقت            دو معنای عزت دو جعفر دو احمد

دو سروِ صنوبر دو سَرور دو رهبر            دو حق را پـیـمـبـر دو نـور مـجـدد

دو تـا مــاه پــاره دو عـالـم سـتـاره            دو درمان و چاره به غمهای بی حد

دو نور درخشان دو خورشید رخشان            دو لعل بَـدَخـشـان دو زلف مُـجَـعّـد

دو قـرآن ناطق دو قـائـم دو صادق            دو کـشف الحـقـایق دو روح مجـرد

یکی جـد اطـهـر یکی سبـط حـیـدر            یکی خیر کـوثـر یکی خـیـر مـمـتـد

به تـبـریکِ مـهـدی ببـنـدیم عـهـدی            که او راست شهدی حسینی ز ایزد

ز شـیـعـه اطاعـت ز مـولا عـنـایت            ز شـیـعـه مــقــلِّـد ز مــولا مـقــلَّــد

به راه ولایت شکـوهی است امجـد

مـحــمّـد مـحــمّـد مـحــمّـد مـحــمّـد

دور دورِ قـدرت قــابـيــل بــود            كار و كسب عاشقي تعطيل بود

دشـنـۀ شـرك و پـلـيـدی تـشـنـۀ            خون سرخ و پاك اسماعيل بود

طيـنت هر كس اسيـر تيـره گي            هر زباني گـرم قال و قـيـل بود

عزّت بت هاي سنگي ناشي از             جـهـل نـفـس مـردمان ايـل بود

حرفي از عيسي و آيـينـش نبود            شهر طائف قحـطي انجـيل بود

شاعران تنها به فكر سيم و زر            شعرشان بي وزن و بي تمثيل بود

بعـد از آن فصل زمستان سيـاه            نـوبت نـوروز عـام الـفـيـل بود

ايـهـا الـعـالـم بــشـارت بـادتـان            اين صداي چـاوش جـبريل بود

مـوسم رقص و سـماع مـوج ها            مـوسـم مـسـتـي رود نـيـل بـود

موبدان مبهـوت حـال كـائـنـات            ذهن شان درمانده از تحليل بود

ساحران دنبال سحري چاره ساز            وردشان بي مغز و بي تأويل بود

مكه حس مي كرد نبض نور را            خاك سردش سرخوش تنزيل بود

خـشكي دريـا؛ شكـست كـنگـره            خـون بهاي كـشتـن هـابـيل بود

چنگ ميزد هر ملك باشور و شوق            ماه چون دف دركف جبريل بود

عرشيان برطبل عشرت مي زدند            ساز اصلي دست اسرافـيل بود

ريسه بـستـن دور تا دور فـلـك            جلوه اي از ذوق عـزرائيل بود

در جـنان پـاشيدن نقـل و نـبات            دست و دل بازي ميكـائـيل بود

آخرين يوسف جمال حق رسيد            مـه رخي در دامن راحيـل بود

برق چـشمانش زليخا مي كـشد            خنده اش لحن خوش ترتيل بود

تا بر بسیـط سبز چمن پا گذاشته است            چشمش بهار را به تماشا گذاشته است

از بس که دست برده در آغوش آسمان            پـا بر فـراز گـنـبد میـنـا گـذاشته است

می بارد از طلوع نگـاهش تبار صبح            خورشید را به سینۀ خود جا گذاشته است

تا مثل کوه ریشه دواند به عمق خاک            یک عمر سر به دامن صحرا گذاشته است

دستی لطیف ساغـر سرشار عـشق را            در هفت سین سفـرۀ دنیا گذاشته است

نـوری(امین) نشسته به آغوش (آمنه)            دریـا قـدم به دیـدۀ دریـا گـذاشته است

نـوری که از تـبـلور رخـسار او دمید            خورشید را به خانه دلها گذاشته است

اى به ذكر روى تو، تسبیح گردان ماه و مهر           وى به روز و شب جمالت را ثناخوان ماه و مهر

با خـیالت رو به ذكر یا جـمیل آورده اند           بیش ازین در آتش حسرت مسوزان ماه و مهر

آسمان با صدهزاران دیده مى جوید تو را           رونما، تا رونما آرد به دامان ماه و مهر

در حجاب نور مستورى، ولى با این همه           با نگاهى دل ز كف دادند آسان ماه و مهر

از فروغ روى تو هفت آسمان روشن شده ست           اى رخت را روز و شب آیینه گردان ماه و مهر

چشمشان در خواب هم هرگز نبیند خواب را           در رخ تو مات و حیرانند اینسان ماه و مهر

مدّعا را با دو شاهد آسمان اثـبات كرد:           از سحرخیزان و از شب زنده داران، ماه و مهر

در گـذرگـاه تـجـلّـى اى فـروغ لایــزال           با دو جلوه از تو شد اینسان فروزان ماه و مهر

با تو رونق نیست بازار مه و خورشید را           بِهْ كه تا نگشوده بربندند دكّان ماه و مهر

رزقِ نور كهكشان ها در فروغ حُسن تست           اى دو قرصِ نان تو را بر خوانِ احسان، ماه ومهر

دورباش چشم بد را نیست حاجت، تا كه هست           مجمره گردان فلك، اسپند ریزان ماه و مهر

كهكشان در كهكشان گسترده طیف نور او           ذرّه اویند در گردون فراوان ماه و مهر

چون رُخش را گاه مه خوانند و، گاهى آفتاب           زین شرف ساید سر خود را به كیوان ماه و مهر

چشم من ماتِ جمال مصطفى بادا، كه هست           اندرین آیینه سرگردان و حیران، ماه و مهر

اى شبستان تجلّى از تو روشن همچو روز           وى به یمن جلوه ات این گونه رخشان ماه و مهر

كرده میلاد تو را با حضرت صادق قرین           تا خدا امشب كند با هم نمایان ماه و مهر

شایگان آورده، گنج شایگتانم آرزوست!           اى به چرخِ جود تو رخشان هزاران ماه و مهر

اى به درگاه جلالت چار اركان خاكبوس           هفت اختر مشعل افروز و، دو دربان: ماه و مهر

از سر «پروانه» خود سایۀ رحمت مگیر           هست تا در سایه مهرت خرامان ماه و مهر

ای تـمام آفـریـنـش خـشـتی از ایـوان تو           علم شرق و غرب عالم سطری از قرآن تو

آسـمانـی ها زمـیـنـی ها همه مهـمـان تو           گـل کند جـان مسیح از غنچۀ خـندان تو

خـنـدۀ خـورشید ها از گـوهـر دنـدان تو

عقل ها مبهوت تو مجـنون تو حیران تو

آسمـانـی ها هـمه مـرهـون ارشـاد تـوأند           دستـگـیـران جـهـان محـتاج امـداد توأند

شهـریـاران بـندۀ سلـمان و مقـداد تـوأند           چـار أمّ و هفـت أب در خطّ اولاد تـوأند

انـبـیا یکـسر بـشیـر صبح میـلاد تـوأنـد

نورها بر قـلـبـشان تابـیده از فـرقـان تو

انبیا یک کاروان تو کـاروان سالارشان           خوب رویان مشتری تو یوسف بازارشان

خالق و خلقت درود حضرت تو کارشان           کلّ انسان ها تویی تنها تویی غمخوارشان

مسلمین در خواب غفلت خفته تو بیدارشان

بی خـبر از دشمنـان عـترت و قـرآن تو

تو سراپـا جـانِ جـانِ امّـتی امّت چو تن           تن شود بی تاب اگر یک لحظه جان بیند مَحن

با اهانت بر تو، امت شد چو بحری موج زن           در خروش آمد بسی پیر و جوان و مرد و زن

رهـروان تو سـزد مانـنـد چـوپـان قَـرَن

بکـشند دندانشان، چون بشکـند دندان تو

ای که کرده ذات معبودت حبیب خود خطاب           ای فروغت جلوه گر چون مهر از ابر حجاب

گر جسارت کرد بر تو ابلهی حیف از جواب           تو به وسعت فوق اقیانوس و او کم از سراب

با صدای سگ نگـردد کم فـروغ آفـتاب

می درخـشد تا قـیامت نـور بی پایـان تو

از فروغ رحمتت لبریز ظرف عالم است           چون تو قامت بر فرازی قامت گردون خم است

لـیـلـۀ مـیـلاد تـو عـیـد کـمـال آدم اسـت           خاصه در سالی که آن سال رسول اعظم است

پایۀ توحید تو همچون کتاب محکم است

ثبت گـشتـه بر جـبـین آسمان عـنوان تو

چارده قرن است دنیا محو عدل و داد توست           آه مظلومان عالم بانگی از فریاد توست

بـردگی محکـوم تو آزادگـی آزاد توست           تا خـدایـیّ خـدا مُـلـک خـدا آبـاد تـوست

هفته‌ها و روزها و لحظه‌ها میلاد توست

بسکه جوشد گوهر علم از یم عرفان تو

تو بجای سیم و زر احسان و عدل اندوختی           تو نگـاه مرحمت حتی به دشمن دوختی

تو برای خلق همچون شمع سوزان سوختی           تو ز حکمت در دل انسان چراغ افروختی

تو به جای اِضرب، اِقرأ بر بشر آموختی

می درخـشد عَلَّـمَ الـقـرآن به الرّحـمن تو

آمـدی ای تا ابـد در سیـنه ها نـور، آمدی           آمدی ای موسی برگشته از طور، آمدی

آمدی ای رایتـت پیوسته منصور، آمدی           آمدی ای ملک هستی از تو معمور، آمدی

آمدی ای چشم بد از عارضت دور، آمدی

خنده کن ای صبح مشتاقان لب خندان تو

کیست تا مثل تو سلمان و ابـوذر پرورد           کیست تا مرد دو عالم همچو حیدر پرورد

کیست تا در بوستان وحی، کوثر پرورد           کیست تا چون لؤلؤ و مرجان دو گوهر پرورد

یا چو زینب دختری در حدّ مادر پرورد

ای امـیـرالـمـؤمنـیـن پـروردۀ دامـان تو

حکمت از اسلام ناب توست جاری بیشتر           دانش از حکم و کتاب توست ساری بیشتر

سرفرازان را به کویت خاکساری بیشتر           از تو می خواهند جن و انس یاری بیشتر

آنـچـه کــل انـبـیـا دارنـد داری بـیـشـتـر

ای نـبـیـیّـن میـهـمـان سـفـرۀ احـسان تو

عترت و قرآن تو دو مشعل تابان ماست           دو سپهر معـرفت دو کـفّۀ میزان ماست

کلّ دین ما همانا عـترت و قـرآن ماست           حفظ این دو با تو از روز ازل پیمان ماست

پیروی زین دو امانت عزت و ایمان ماست

کیست میثم مدح خوان عترت و قرآن تو

باران گرفت و سقف مدائن نشست كرد           دنـدانـه ‏هاى كـنگـره قـصد شكست كرد

نورى به صحن معبد زردشتـیان رسید           كـآتـشـكـده ز نـابـى آن‏ نـور؛ مست كرد

بــالا بــلــنــد آمــد و هــر ارتــفــاع را           در زیـر پـا نهـاده و پایین و پـست كرد

در هر دلى نشست و به شكلى ظهور داشت           این گونه بود كآینه را خود پرست كرد

وقتى سؤال كـردم از او خود اشاره ‏اى           در پـاسخـم به پـرسش روز الـست كرد

حُسنش به غایت است و ظهورش قیامت است           زیباترین هر آنچه كه زیباتر است كرد

فـیـض مـقـدسـى و تـعــجـب نـمى ‏كـنـم           این چیزها كه هست، نگاه تو هست كرد

اتفاقی خاص در عرش عظیم افتاده بود           لرزه بر اندام شیطان رجـیـم افتاده بود

چون که بر پیـشانی مـولـود پـاک آمنه           نقش بسم الله الرحمن الرحیم افتاده بود

درنخستین جزء قرآن هم به پایش با خضوع           معنی رمـز الف با لام و میم افتاده بود

از ازل در آخـرین جـام می پیـغـمبری           عکس زیبای رخ طفلی یتـیم افتاده بود

روی بام شهر مکه در شب میلاد نور           بقچه بوی گل از دست نسیـم افتاده بود

سایۀ فـرّ و شکـوه جـاودانـش هم چنان           بر سر عیسی و موسای کـلیم افتاده بود

مهر او، مهر وصیش، مهر دختش بی گمان           در دل هر صاحب عقل سلیم افتاده بود

بر سرش ز آن دم که پا بر عرصه هستی نهاد           سـایـۀ نـور خـداونـد کـریـم افـتـاده بود

هرکه با او یا وصیش بی دغل میرفت راه           در حقیقت بر صراط مستقیم افتاده بود

تو آمـدی و زمیـن در هـوای تو افـتــاد            و عـرش در هـوس خـنـده های تو افتاد
برای درک تـنفس در این جـهـان سیـاه            هــوای تـازه ای از ابـتـدای تـو افــتــاد

جهان شرک به خود آمد از بـزرگی تو            به گوش کعبه و بت ها صـدای تو افتاد
شکست طاق بلندی که عرش کسری بود            همینکه روی زمیـن ردّ پــای تو افـتـاد
و بعد ایـنکه خـدایـان به لـرزه افـتـادنـد            به ذهـن مـردم خـستـه خــدای تـو افـتاد
پس از نـگـاه سـیـاه و سـفـیـد اربــابـان            نـژاد عـشـق بـشـر در لـوای تـو افـتــاد
زمان شکـست زمـانی که آمـدی احـمـد            تویی که یک شبـه دنـیـا به پای تو افتاد
تو احمدی و به نور جـمـال تو صلوات
به هریک از برکات و کمال توصلوات
به احـتـرام مـحـمـد زمیـن تـبـسّـم کــرد            توآمدی وجهان دست وپای خود گم کرد
تـرک نـشـست به چـشـمـان آبـی ســاوه            هـمـینکه چـشـم تو بـر آسمان تـرنّم کرد
 فروخت گوشه جنت به شوق خال لبت            که آدمـی به هـوایت هـوای گـنــدم کـرد
هنـوز دختـرکـان زنـده زنـده می مردند            خدا به خلق تو بر خلق خود تـرحّم کرد
تو آمـدی، به زمیـن احـتـرام بـر گــردد            تو رحمتی که خدایت نصیب مردم کرد
خـدا بـه خـلـق رسـول گــرامـی خـاتــم            گـذاشت سنگ تـمـام و سپس تبـسّم کرد
تو احمدی و به نـور جـمال تو صلوات
به هریک ازبرکات و کمال تو صلوات
تو احمدی که خدا را به عـرش فهمیدی            شبی که غـیــر خـودت تا خدا نمی دیدی
کـنــار چـشـم تـمـام فــرشتـه هـای خــدا            فـراتــر از پر جـبـریــل عـشـق بـالـیدی
تو در ضیـافـت عـرشـی لـیـلـةالاســری            به طاق عرش خدا عکسی از علی دیدی
صــدای مـرتـضـوی عـلـیـست آن بــالا            که از زبــان خــدا عـاشـقـانـه بـشـنـیدی
تو در کـنـار عـلـی و فــروغ شمـشیرش            بساط کفر زمان را ز خــاک بر چـیـدی
برای خـلق بهشت این بهانه کــافـی بـود           به لحظه ای که به زهرای خویش خندیدی
بیا و کفر مجـسـم ز کـعـبـه بـیـرون کن            تویی که پـایـه گــذار جـدیـد تـوحــیــدی
تو احمدی و به نــور جـمال تو صلوات
به هریک از برکات و کمال تو صلوات

در آسـمـان چـشـم تـو رأفـت گـذاشـتند            آثــاری از طـلـوع مـحـبـت گـذاشـتـنـد

بـاخـلـقـت تـو ای هـمـۀ آبــروی خـلـق            مـنّـت ســر اهـالـی خـلـقـت گـذاشـتـنـد

تو آمــدی که ما هـمـگـی متـحـد شویم            نـام تو را مـنــادی وحــدت گـذاشـتـنــد

باران لطف تو همه جا را فــرا گرفت            در ابــر چـشـم های تو رحمت گذاشتند

اشـفــع لـنـای هـرشـب بــارانــی مــرا            در نــزد تو بــرای اجــابت گـذاشـتـنـد

روز ازل به پیش همه ... ایـهـا الـنـبی           روی ســر تو تــاج نـبــوّت گـذاشـتـنـد

از بــارش کــرامت بی حــد نـوشته ام

بر روی سـیـنـه نـام مـحـمـد نوشته ام

یــاایـهــا الـرســول دلــم را جــلا بــده            ای با صفـا صفـا به دل بـی صـفـا بـده

با دست خــالــی آمده ایم ایها الـکــریم            چیزی به ما تو محض رضای خدا بده

اینجا نشسته ام که بگــویم طبیب عشق           نـسـخــه بـــرای درد دل بــی دوا بــده

چشم تو خاک را به نـظـر کـیـمـیـا کند           رنـگــی به تـیــرگی دل سنـگ ما بـده

از ســائــلان هــرشب ایــرانــی تــوأم            رزق مــرا تــوسط مــوسی الرضا بده

حـتــی اگــر مـدیـنــه بیــایم شبانه روز           می خــواهم از تو تــذکــرۀ کربـلا بده

وقتش رسیده نــورِ ولی را نشان دهی

راه عـلـی و آل عــلـی را نـشـان دهی

ما شیعه ایم شیعـۀ سرمست حــیـدریـم            لب تشنگــان بــادۀ ســاقــی کــوثــریـم

مـحـشـر میــان جـمـع مـحـبــان فاطمه            ســایــه نـشـیـن چــادر خــاکـی مادریم

یک عمرما فقط به علی رو زدیم وبس            حاجت به پیش هرکس و ناکس نمی بریم

نام عـلــی که بر لبـمـان سبـز می شود            در بین مجـلـسـیـم ولــی جــای دیگریم

در صحن با صفای نجف سیر می کنیم            گوشه نشین مــرقــد سلـطـان محشریم

شیـخ الائـمـه چشمۀ جاری مرتضاست           ما پـیــروان مـکـتـب پُـربــار جعـفریم

نام مــرا خــدا همه جــا مبـتــلا نوشت

از شـیـعـیــان صــادق آل عـبـا نوشت

فََـلـک بـی تـاب عشـقـی آتشین است            مُــنــوّر آسـمـانـهــا و زمــیـن اسـت

چــراغ روشــن مــاه شــب افـــروز            به حیرت از دو نـور مه جبین است

مـبــارک بـر هــمــه مـیــلاد صادق            که با میــلاد پـیـغـمـبـر قــرین است

و صـــادق وارث عــلــم پــیــمــبــر            از او بـنـیــاد دانـشــگــاه دیـن است

مـنــزه طـیــنـت و خــوی مــحــمــد            فــروغ دیــن و قــرآن مـبـیــن است

چـــــراغ آســــمــــان آفـــریـــنـــش            و بـر دلــهــای ما نــور یـقـین است

کــلامــش پــرتــو لــطــف الــهـــی            زلال تــرجــمــان یــا و سیــن است

مــلائـک عـــاشــق دیــدار احـــمــد            و نــور دیــدگــان مـسـلـمـیــن است

و او در آفــریــنـش قــطـب عــالــم            رســول صادق و پاک و امین است

فلک خــم گـشـته در اکرام و تعظیم            که او تاج رســالت را نـگـیـن است

جهان خرم از این فــرخـنـده میــلاد            شمیم گـلـشـن و خُـلــد بــریــن است

بـیـفــکــن پـنـجــه در حــبــل الــهی            که بی شک مصطفی حبل المتین است

نــوشتــه بــر رواق عــرش با نــور            مـــیــان انــبــیــا والاتــریــن اســت

زمین پــرتــو فشان از نــور تـوحید            تــمــام آســمــان مــحــو زمین است

از بام و در کـعـبـه به گردون رسد آواز           کامشب در رحمت به سـمـاوات شده باز

بت های حـرم در حـرم افتاده به سـجـده           ارواح رُسُـل راست هـزاران پر پــرواز

کعبه زده بر عــرش خــدا کوس تـفـاخـر           مکه شده زیـبـا و دل افـروز و سرافراز

جا دارد اگر در شرف و مجد و جـلالت           امشب به سماوات کـند خــاک زمین نـاز

از ریگ روان گشته روان چشمۀ توحید           یا کوه و چمن باز چو من نغمه کند ساز

دشت و در و بحر و برو، جن و بشر و حور           در مــدح محـمـد هـمه گـشـتـنـد هـم آواز

هر ذرۀ کوچک شده یک مهر جهان تاب          هر قـطــرۀ ناچـیـز چو دریا کند اعـجـاز

جبرئیل سر شــاخــۀ طوبی چو قـنـاری           در وصف محمد لب خود بــاز کـنـد باز

جبرئیل چه آرد؟ چه بخواند؟ چه بگوید؟           جــایـی که خداوند به قــرآن کـنـد آغــاز

خــوبــان دو عــالــم همه حـیـران محمد

یک حرف ز مدحش شده ما کان محـمد

این است که برتر بُوَد از وهم؛ کـمالـش            جــز ذات الهی همه مـبـهــوت جــلالـش

رضــوان شده دلــدادۀ مــقــداد و ابــوذر           فــردوس بــود ســائــل درگــاه بــلالــش

والله قسم نـیـست عجـب گـر لـب دشـمن           چون دوست زهم بشکفد از خُـلق و خصالش

هرگز به نــمــازی نخــورد مُـهر قبولی           هرگــز، صلــوات ار نـفـرستـنـد به آلش

بی رهبـریـش خــواهــد اگـر اوج بگیرد           حتی ملک الـعـرش بـسوزد پر و بــالش

یوسف ببرد حُسن خود از یـاد گـر او را          یک منظره در خــاطــره افـتد؛ ز خیالش

این است همان مِهر درخشنده که تا حشر          یک لـحـظـه به دامن نـرسد گرد زوالش

گــل سبــز شــود از جـگــر شعـلـۀ آتش          در وادی دوزخ فتد ار عکس جـمــالـش

چـون ذات خــدای ازلــی لـیـس کـمـثـله          بــایــد که بـخــوانـیــم فــراتــر زمثـالش

ایجــاد بود قـبـضـه ای از خــاک مـحـمد

افــلاک بــود بـسـتـه بـه لــولاک مـحـمد

ای جان جهان بسته به یک نیم نگــاهت           دل گشته چو گل سبزبه خاک سر راهت

هم بــام فـلـک پــایـگـه قــدر و جــلالت           هم چشم مـلـک خــاک قـدم های سپاهت

عیـسـی بـه شـمـیـم نـفـسـت روح گـرفته           دل بسته دوصد یوسف صدیق به چاهت

دل های خدایی همه چون گوی به چوگان          ارواح مــکــرم هـمـه درمــانــدۀ جـاهت

از عــرش خـداوند الی فرش، به هر آن          هستـنـد همه عــالــم خـلـقـت به پنــاهـت

دائـم صـلـوات از طـرف خـالق و خلقت          بر روی سـفـیـد تـو و بر خــال سیـاهت

زیـبـاتــر و بــالاتــری از آنکه به بـیـتی          تـشـبـیـه به خـورشید کنم یا که به ماهت

ســوگـنـد به چشمت که رســولان الهــی          هستند به محـشر همه مـشتــاق نـگــاهت

زیبـد که کـنــد نــاز به گـلـخـانــۀ جـنّـت          خاری که شود سبـز در اطـراف گیاهت

این نیست مــقــام تو که آدم به تو نــازد

عــالــم به تو؛ خلاق دوعـالم، به تو نازد

صد شکر که عمری ز تو گفتیم و شنیدیم           هر سو نگریــدیــم گــل روی تو دیــدیم

هرجا که نـشـستـیم به بام تو نـشـسـتـیــم           هر سو که پــریــدیــم به بام تو پــریـدیم

عـطــر تو پــراکـنـده شد از هر نفس ما           هر گه به سر زلف سخن شانه کـشـیـدیم

ز آن روز که گـشـتـیــم ز مــادر متـولـد           از ماذنه ها روز و شب اسم تو شنـیـدیم

مرگی که به پـای تو بود زنــدگی ماست           ماییم که در مــوج عــزا عید سـعـیـدیــم

تا بـودن ما نــام مـحـمـد به لـب مــاست           روزی که نـبــودیم به احمد گـرویــدیــم

آب و گل ما را که ســرشـتــنـد ز آغــاز           آغــوش گــشــودیــم وصــالش طـلـبیدیم

ز آن بــاده که در ســورۀ زیـبــای محمد           اوصــاف ورا گـفـتـه خـداونـد چـشـیدیم

آن بــاده که از ســاغــر فیـض ازلی بود

سرچشمۀ آن کـوثــر و سـاقیش علی بود

روزی که عدم بود و عدم بود و عدم بود           نه ارض و سما بود نه لوح و نه قلم بود

تـسـبـیــح خــدا در نـفــس پــاک مـحـمـد           لب های عــلــی هم سخــن ذات قـدم بود

روزی کـه گــل آدم خــاکــی بـسـرشـتند           آدم به تــولاّی عــلــی صــاحـب دم بـود

از خــاک قدم های عــلــی کـعـبه بنا شد           او را نتــوان گـفـت که نــوزاد حرم بود

روزی که کرم بود دُری در صدف غیب           والله عــلـــی قــبــلــۀ اربــاب کــرم بـود

بر قلب علــی عـلــم خــدا از دل احــمـد           چون سیل خروشنده روان در دل یم بود

در بین رسولان که به عــالــم علم استند           نــام نـبــی و نـام عــلــی هر دو علم بود

در جــوف نبــی دیــد نـبــی حمد خداوند           با نعت وی و مــدح عـلی ذکر صنم بود

بـالله تـجــلاّی نــبــی مــطــلــع الانـــوار           والله تـــولاّی عــلــی فـــوق نـــعـــم بود

خلقت چو خــدا خـالــق بخـشنــده نــدارد

خــالـق چــو نبی و چـو عـلـی بنده ندارد

از خــالــق دادار بپــرسید عــلـی کیست           از احـمـد مخـتـار بپـرسید عــلـی کیست

جز شخص علی شخص علی را نشناسد           از حیــدر کــرّار بپــرسیـد عـلـی کیست

شمشیــر به دشمن دهـد و شیــر به قـاتل           از قــاتل خـونخــوار بپرسید علی کیست

با دار بـلا انـس بگیــریــد و در آن حال           از مـیـثــم تـمّــار بپــرسیــد عـلی کیست

در غزوۀ بـدر و اُحُـد و خـیبر و احزاب           از تیــغ شــرربـار بپرسید عــلـی کیست

از نخـلـۀ خـرمـا و در و دشت و بیـابان           از چــاه و شب تــار بپرسید علی کیست

از حجر و سعید ابن جـبـیـر و ز ابــوذر           از مالک و عـمـار بپرسید عــلـی کیست

جز فاطمه کس محرم اسرار علی نیست           از محــرم اســرار بپــرسید عـلی کیست

بگرفت به کف جان و سر و جای نبی خفت           از آن همه ایــثــار بپــرسیـد علی کیست

میثم چه در اوصاف علی گوید و خـواند

جــز حــق نـتــوانــد نـتــوانــد نــتــوانــد

روزی که شور عشق را تفسیـر کردند           ملک دل عـشــاق را تـسـخــیـر کــردند

هستی ز نـور تو منـوّر شد در آن روز           تـا آیــۀ نــام تــو را تــفــسـیــر کـردنـد

عکـســی ز رویت را نـشـان مهر دادند           خورشید را مـبـهـوت آن تصویر کردند

آوازۀ حُـســن تــو در آفــاق پــیــچــیــد           نام تـو را یـکــبـاره عـالـمـگـیـر کردند

روزی که آزادی به نام تو رقــم خورد           ابـلیس را در بند و در زنـجـیـر کردند

خــواب طـلائــی گــرفـتــاران غــم را           با روشـنــائـی  رُخت تـعــبـیـر کـردند

حـکـم شفـاعت را بدستت گر سـپُـردند           از تو به پــاس بندهگــی تقدیــر کـردند

می خـواستم در مَـقــدم تو هــدیــه آرم           نام مـحـمـد را به لب تــقــریــر کـردند

ای گــرمی طـبـع «وفائی» با قـدومـت          آیـات نـور و عـشـق را تـفـسیـر کـردند

آیــه آیــه هــمــه جــا عـطـر جنان می آید           وقتی از حُسن تو صحبت به میان می آید

جبرئیلی که به آیات خــدا مـأنــوس است           بـشـنـود مــدح تو را بـا هـیـجــان می آیـد

می رسـی مثـل مسیـحـا و به جـسـم کعبه           بـا نـفــس هــای الــهــی تــو جــان می آید

بسکه در هر نفست جاذبۀ تـوحیدی است           ریگ هم در کـف دستت به زبـان می آید

هرچه بت بود به صورت روی خاک افتاده‌ ست            قـبـلـۀ عــزت و ایـمــان به جـهـان می آید

با قــدوم تـو بــرای هــمــۀ اهــل زمـیــن           از سـمـاواتِ خــدا بـرگ امــان مـی آیــد

نــور تـوحیدی تو در همه جا پیچیده ست           از فــراســوی جهــان عـطر اذان می آید

عـرش مـعــراج؛ سـمـاوات شده محرابت

ملکـوتی ست در این جـلـوۀ عــالــم تابت

خاک از بـرکت تو مسجد رحـمــانــی شد           نــور تــوحـیــد به قـلـب بـشر ارزانی شد

خواست حق، جلوه کند روشنی توحـیدش           قلب پُر مِـهـر تو از روز ازل بــانــی شد

ذکر لبهای تو سـر لـوحۀ تسـبیحات است           عــرش بـا نــور نـگــاه تـو چـراغـانی شد

قول و افعال و صفاتت همه نور محض اند          نــورت آئـیــنــۀ آئــیـن مــسـلــمــانی شــد

به ســراپــردۀ اعـجــاز و بـقــا ره یــابــد           هر که در مــذهب دلدادگی ات فــانی شد

خواستم در خــور حُـسن تو کـلامـی گویم           شعر من عـاقبتش حسرت و حیــرانی شد

ای که مبهوت تو و وصف خطی از حُسنت           عقل صد مولوی و حــافظ و خـاقـانی شد

«از ازل پــرتــو حُـسـنت ز تجلی دم زد

عشق پـیـدا شد و آتـش به هـمه عالم زد»   

جــنّـتـی از هـمــۀ عــرش فــراتــر داری           تـو که در دامن خـود ســوۀ کــوثـرداری

دیــدن فـاطـمـه ات دیــدن وجــه الله است           چه نیازی است که تا عرش قدم بر داری

عالم از هیبت تو، شوکت تو سرشار است           در قـد و قــامت خود جـلـوۀ محشر داری

حسنین اند روی دوش تو همچون خورشید           اسـدالـلـهـیُّ چـون حضـرت حـیـدر داری

اهــل بیت تو هـمــه فــاتــح دل ها هستند           جـلــوۀ نــورٌ عــلــی نــور، مکرر داری

اهــل بیت تو هـمــه فــاتــح دل ها هستند

روشنی بخش جـهان، قـبـلـۀ دنـیــا هستند

ای که در هر دو سرا صبح سعادت با توست           رحمت عــالـمـی و نـور هدایت با توست

چـشـم امـیــد هـمـه خـلـق و شکوه کرمت           پــدر امـتــی و اذن شـفــاعـت بـا تــوست

با تو بودن که فقط صرف مسلمانی نیست           آنکه دارد به دلش نــور ولایت، با توست

بی ولای عــلــی این طایفه سـرگــردانـند           دشمنی با وصی ات، عین عداوت با توست

بایــد از باب ولای عــلــی آیــد هـر کس           در هوای تو و در حسرت جنت با توست

ســالیــانــی ست دلــم شـوق زیارت دارد           یک نگاه تو مرا بس، که اجابت با توست

کاش می شد سحــری طوف مـدینه آنگاه

نـجــف و کــرب و بــلا و حــرم ثــارالله

ای چشم عرشیان به زمین جای پـای تو            گــردون بـه زیــر ســایـۀ قــد رسـای تو

در آن زمان که حرف زمان و مکان نبود            آغــوش لامکــان بـه یـقیـن بـود جای تو

قرآن دهد نشان که بود روز و شب مدام            ذکـر خـــدا و کـار مــلایـک، ثــنـای تـو

آغــوش جــان گـشـوده اجابت در آسمان           از دسـت داده صبـر، بـه شــوق لقای تو

تنها نه مهر و مه، نه سماوات، نه زمین           گـشـتـنـد انـبـیـا هــمـه خـلـق از برای تو

تو بـحـر بـی نهـایـت حــقـی و هـم چنان           بــی انـتـهـاسـت رحـمـت بـی انـتهـای تو

هر بـرگ لالـه را بـه ثـنـایت قصیده ای           هـر بـلـبـلـی بـه بــاغ، قـصـیده سرای تو

موسی ز هوش رفته به طور از تکلمت           ریــزد مـسـیـح از نـفــس دلـــربــای تــو

حـبـل مـتـیـن عـالــم خـلقت شود به حشر         آرنــد اگــر به دست، نــخـی از ردای تو

بــاشــد گــل مــقـــدس آدم بـــدان جــلال          یک جرعه زآب جو، کفی از خاک پای تو

خیـل ملک که خلقتش از حاصـل تـو بود

قصدش زسجده، سجده به آب و گل تو بود 

تــوحیــد از کــلام لـطـیـفــت، روایـتــی           قرآن خود از صحیفۀ حُسنت، حـکـایـتی

محشر شود بهشت و جهنم، ریاض گــل           بگـشایــد ار بــلال تـو چـشـم عـنـایــتـی

روزی که انـبـیـا به صف حشر بگـذرند           جز رایت تو بر ســرشان نیست رایـتـی

گر نخل هـا قـلـم شود و بـرگ ها کـتاب           نَــبـوَد کتــاب مـنـقـبـتـت را نــهــایــتــی

جز طلعت منـیـر تو و عـتـرت تو نیست          در عــالــم وجــود، چـــراغ هـــدایــتــی

در حـشـر نـیـسـت راه نـجـاتـی برایشان          حتـی ز انـبـیــا نـکــنـی گـر حـمـایــتــی

در حشر، خلق را به شفاعت نیاز نیست           آیـد اگــر ز چــشـم بــلالـت کــنــایــتــی

جان جهان به پاش بریزم، اگـر کم است          خـواند هـر آنکـه از تـو بـرایـم روایـتـی

بیش از پـیـمـبـران؛ ستـم آمد به حضرتت          لبـخـنـدهـا زدی و نکــردی شـکــایــتـی

در مصحف جــمــال تو کــردیـم سیـرها          جــز آیــه هــای نــور نــدیــدیــم آیــتــی

ســوگـنــد می خــورم که ندارم؛ نـداشتم          غـیـر از ولایـت تـو و آلــت، ولایـــتــی

یک قطره زآب جوت به صد یم نمی‌دهم

یک تــار مـوت را بـه دو عالم نمـی‌دهم

نـام احـد کـه نـام خــداونـد ســرمـد است           میمی بر آن اضافه شده، اسم احمد است

آدم کـه گـشـت توبـه او نـزد حـق قـبـول           از فیـض «یا حـمـیـدُ بحق محمـد» است

بـا دیـــدن جــمـال تـو خــوبــان دهـر را           در دل امیـد بـاغ جــنـان داشتن بـد است

دست تو ظرف رحمت بی انتهای هـوست           هرچه خدا به خلق ببخشد، از این یـد است

مقصود باغ و لاله و حور و قـصور نیست           اهـل بهشت را سـر کوی تو مقـصد است

پیش از هبـوط آدم و حـوا بـه خـط نــور           دسـت خــدا نـوشت: محـمّـد مــؤیـد است

ذکـر خـدا و ذکـر مـلـک تـا قـیــام حـشر           پـیـوستــه بر شمـا صلـوات مـجـدد است

بـر سـر در بـهـشـت و جهنـم نـوشته اند           بغض تو نار و مهر تو خُـلـد مُخلّد است

تـفـسـیــر یـک حـدیـث ز مـیــم دهـان تو           بالله نـیـاز مـن به هـزاران مُـجــلّـد است

گـفـتـم بــه بــزم قـرب الهـی قــدم نــهــم           دیدم که نغمـۀ صلواتت خــوش آمد است

ای چــهــرۀ بــلال تــو بــاغ بـهـشت من

این میثم، این تو؛ آن همه افعال زشت من

در سـایـه سـار لطف شما پـا گرفته ایم            شکر خــدا کـنــار شما جــا گـرفـته ایم

از سـائــلان هـر شـبـۀ کــویتـان شـدیم            این درس را ز عـالــم بــالا گــرفته ایم

این نوکری و عرض ادب را به نزدتان            از گـوشـه چـشـم ام ابـیـهــا گـرفـته ایم

بعد از شـمـا که امـتـتـان چـند دسته شد            شـکـر خــدا که دامن مــولا گـرفـته ایم

همواره درب هر کس و نا کس نمیزنیم            ما رزق خود ز حضرت زهرا گرفته ایم

ما زیــر دِین نسل به نـسـل شـمـا شدیم            از دست زینب تـو شـفــاهـا گـرفتـه ایم

تا این که بین چـاه نـیافتیم، روز و شب            یک رشته از عبــای شما را گرفته ایم

این رشته ازعبای تو حبل المتین ماست

مُهـر غــلامی حسنت بر جـبـیـن ماست

وقتی که آمدی همه جـا غرق نــور شد            کم کم بساط عـشق خــداونـد جــور شد

وقتی تو آمــدی دل جَـدت جــلا گرفت            زیرا که لحظه های صفا و سـرور شد

وقتی تو آمدی همه جا بوی حق گرفت            شیطان و فتنه هاش از این خاک دور شد

با این که آخــر آمـدی امـا نـوشـتـه انـد            یک ذره خاک پای شما کــوه طور شد

یک ذره نور تو به دل آسمــان نشست            خــورشید و ماه بعد به جنس بلـور شد

آقا خوش آمدی و قــدم رنجـه کرده ای

برداشته خــدا ز رویش بــاز پـرده ای

آقــا گــدای کــوی تو دنـیــا شدند و بعد            این بردگان به لطف تو آقـا شدند و بعد

مـقـداد و بــوذر آمد و سـلـمـان کنار تو            هر یک برای خویش مسیحا شدند و بعد

حسرت به قلب خون شدۀ مادران نماند            بسیارشان که صـاحب لیـلا شدند و بعد

با نــازِ مـقـدم تو زمـیـن ســربـلـنـد شد            افتـادگــان به خاک، همه پا شدند و بعد

قبل از تو بــود بند دو عــالم گـره گره            تو آمدی و این گــره هـا وا شدند و بعد

پـیـغـمـبــران قـبــل تو از یـاد رفته بود            تو آمدی و زنــده و احـیــا شـدند و بعد

تو آمدی و نـسل تو شد نــور فــاطـمـه            مردم گدای حضرت زهرا شدند و بعد

برکــوی فــاطـمـه دل ما هم مـقـیـم شد

فــرزنـد اولش به دو عــالــم کـریم شد

رو کرد حق تو را که تو قرآن بیاوری            بـعـدش نــزول ســورۀ بــاران بیاوری

لطفی به ما شد و به نگاهت نوشته شد:            نــوری به قلب کشور ایــران بـیـاوری

می خواستی پُـلی بزنی سوی ما عجــم            گـفـتـی کـنار خویش تو سلمان بیاوری

گفتی به او که دین خدا حب حیدر است            باید عــلــی بـگــویــی و ایمان بیاوری

می خواستی که مست مِیِ کربلا شویم            گفتی ز نسل خویشِ تو سلطان بیاوری

تو آمــدی که هـمره نــور وجــود خود            نــور خــدای عــرش فــراوان بیاوری

ما را گــدای خــانـه ات آقـا حساب کن

مست شراب سـاقی خود بـوتــراب کن

حیدر محمد و تو خودت هم که حیدری            از کــل انـبـیــاء الــهــی تــو بــرتــری

آن قدر برتر است مقـامت که داده حق            مانند فــاطمه به تو دخـتــر، چه دختری

در وصف و در مقام تو این واژه کافی است            بـعــد از خــدا تــو لایــق الله اکــبــری

از روز اولی که تو پــا بر زمین زدی            فـهـمـیـده بــود جــد تو که تو پـیـمبری

آقــا به جان فــاطمــه و مـرتـضی بگو            روز جزا مرا به غلامی، تو می خری؟

شکر خدا که ما همگی مست حیـدریـم

شاگــرد درسِ عـلــم دبستان جـعـفریـم

خورشیـد چهـرۀ تـو برون از حـجــاب شد           بـا جــلــوۀ فــــروغ رُخـت ، آفــتــاب شـد

از شـرم نــور قـدسـیـت، ای مِهـر لایـزال           خـورشیــد تا که دیـد تو را در حـجـاب شد

تـا بـا خــبــر شـونـد همــه از شـکــفـتـنـت           در آفـــریــنــش از قــدمـت انــقــلاب شــد

از شــوکـت بــلـنـــد و رفــیــع قــدوم تـــو           کسری شکست و سقف مـدائن خــراب شد

آتـشـکـده شـگـفـت زده شد خـمــوش و باز           آتـش پــس از شـنــیـــدن نـــام تـــو آب شد

عــطـر بـهـشـتـی تـو جهـان را فـرا گرفت           هستی ز عطـر و بــوی تـو غرق گلاب شد

یـک جلـوه از تـجــلـّی نـور تـو در فــلـک           یک آســمــان ســتـاره و مـاه و شهـاب شد

آمـــد وجــود از تــو بـهـشـت مــحــمّـــدی           نـامـت بـه لـوح سـیــنــۀ تـاریــخ قـاب شـد

بـر خـدمـت مــقّـدس ایـن آســتـان رســیــد           پـیــک امـیــن وحـی کـه پـا در رکـاب شد

خــتـم رُسـل شـــدی و بـه آوای ســرمــدی           در انـبـیــا حضـور تـو فـصل الخطـاب شد

ایـمـان شکـفــتـه است ز خُلـق نــکـوی تـو           اســـلام از مـحـبّـــت تـو کــامـــیــاب شــد

چیــزی نـگـفـتـه انـد ز قـدر و فـضـیـلـتت           مــدحت اگر چه گـفـته به صدها کتـاب شد

ای کـشــتـی نـجــات بشــر، بـا حضـور تو           بـالله دعـای غــمـزدگـان مـسـتــجـاب شــد

تـا رنــگ و بـو دهـنــد بـه بـاغ مـحــمّـدی           گـل هـای وحـی در ره دیــن انـتـخـاب شـد

رو بـر تـو کـرد تا که وفائی ز شـوق گفت           کی سـائــلی ز درگـــه لـطـفت جــواب شد

عرشیان امشب زمین را لاله باران میکنند           خاک را خوشبوتر از زلف نگاران میکنند

این کویر خشک را بـاغِ بـهـاران میکنند           سنگ را رشگ نگین شهر یاران میکنند

روح خود را شستشو درچشمه ساران میکنند            مکّه را لبریز از صوت هزاران می کنند

آفــرینش فیض از دیــدار احـمــد می برد

کعبه امشب سجده بر خاک محمّد می برد

امشب ای امّ الـقــرا بر آفــریـنـش ناز کن           پای تا سر جان شو و آغوش دل را باز کن

روح شو پرواز کن پرواز کن پـرواز کن           دمـبـدم اعجاز کن اعجاز کن اعجــاز کن

مــدح خـتـم الأنـبـیـا آغــاز کـن آغــاز کن           نـغـمـۀ جان بخش ما کان محمّد ســاز کن

ای تــمــام آفــریـنــش بــوی احـمد بشنوید

یا مـحـمّـد یـا مـحـمّــد یـا مـحـمّـد بـشنـوید

نوری از خاک عرب قلب اروپا را شکافت           خنجری شد سینۀ تاریک دنـیـا را شکافت

سر زد از دامان کوه و سنگ خارا را شکافت            پیش تر از آفــریـنـش سینۀ ما را شکـافت

ای عجب دستی که از اعجاز، دریا را شکافت            شد برون از آستین و طاق کسرا را شکافت

مضمحل گردید دور سرکشّی و سر خوشی

یــافت پــایــان روزگــار تـیــرۀ آدم کُـشی

ای تـمـام انـبـیـا این جان و جانان شماست           جان و جانان شما و روح و ریحان شماست

ناخدا و کشتی و دریــا و طـوفان شماست           باغبان حـاصـل و بــاغ و گلستان شماست

اینکه مقصود شما در خطّ پـایـان شماست           اوّلین نور اولّین خــورشیـد تـابان شماست

آن خداوندی که این ارض و سما را خلق کرد

روز اوّل از طُـفـیـل او شـمـا را خلق کرد

اوست سلطان و شما یکسر وزیرش بوده اید           در خطاب و در کتاب خود بشیرش بوده اید

رؤیت حُسنش نکردید و اسیــرش بوده اید           غرق نور از جـلوۀ روی منـیرش بوده اید

یک به یک مرآت حسن بی نظیرش بوده اید           بین ادیــان و مـلـل دائـم سـفـیرش بوده اید

گر چه در اوج نبّوت دل به مهرش باختید

لحظه لحظه با شمــا بود و شـمـا نشناختید

آدم از خــال و خط او عـلّـم الاسما گرفت           نوح در امـواج طوفان دامن او را گـرفت

با ولای او خلیل از شعله در گُل جا گرفت            چشم یونس نور از او در ظلمت دریا گرفت

پور عمران خط از او در سینۀ سینا گرفت           ماه مریم بر فلک در کوی او مأوا گرفت

عشق او آتش شد و در سینۀ یعقوب ریخت

روی او را دید کز یوسف زلیخا میگریخت

حـبّــذا یـا آمــنـه امـشـب پـســر آورده ای           بر تـمــام عــالــمِ خـلـقـت پــدر آورده ای

عقل کل، ختم رسل، فخـر بشر آورده ای           یـا که بر پـیـغـمـبــران پیـغامبر آورده ای

آفــتــاب آفــریـنــش در ســحـر آورده ای           خـوبـتـر از خـوبـتـر از خـوبتر آورده ای

ذات پاک غیب را حُسن جهان آراست این

منجی عالم، ابوالـقاسم، ابوالزّهراست این

این پسر پیغمبران را برترین پیغمبر است           چون کتاب جاودانش کز کتب بالاتر است

عقل،جسم و او چون جان زنده اش درپیکراست            نــور اگر دریای موّاج است اینش گوهر است

ماه اگر ماه است با مهر رخش روشنگر است            حق اگر حق است این حق را کتابش محور است

با فــروغش روی ذات ذوالمنن را بنگرید

قصرهای سبــز شامات و یـمـن را بنگرید

آفـتــاب حـق در این قـصــر مُـشـیّـد آمــده           مـکّـه نـه؛ مُـلـک خــدا خُـلـد مُـخـلّـد آمـده

آخــریـن پــیـغــمـبــر دادار ســرمــد آمـده           بـا جــمــال کــبــریــا عـبــد مــؤیّــد آمــده

ای بــتــان کـعـبــه مـیــلاد مـحـمّــد آمــده           سـجـده بـر خــاک حــرم آرید احـمـد آمده

بتگران از چار سو گلبانگ احمد بشـنـوید

از بـتـان خود صــدای یـا مـحـمّـد بـشنوید

یا محـمّـد ای پـیـامت روح بخـش جان ما           هر کــلامت صد چـراغِ مکتب ایـمـان ما

پیشتر از ما به نامـت بسته حق پـیـمان ما           ما به فـرمان تو، هستی در یَدِ فـرمـان ما

عـتـرت و قــرآن تو قانـون ما میـزان ما           با تو کی پـایـان پـذیـرد خـطّ بی پـایان ما

امّت تو، مکـتـب تو هـمـچـنـان پـاینده باد

خط و مشی و اقتدارت تا قیـامت زنده باد

تو خدا را عبد و در دلها خـدایی می کنی           کشتی دل را به طوفان نا خــدایی میکنی

با جــلال کـبـریـایی کـبــریــایــی میکنی           امّت سـر گـشـته را تو رهـنـمــایی میکنی

بلکه با دست خـدا مشگــل گشایی میکنی           در دلِ بـیــگــانـگــان هـم آشـنـایی میکنی

اختیار خلقت از سوی خدا در دست تو است

جان میثم نه؛ که جانِ عالمی پا بست تو است